De COVID-19 uitbraak heeft grote impact gehad op de gezondheidszorg en daarmee ook op aandoeningen zoals kanker. Het aantal kankerdiagnoses (exclusief huidkanker) is sinds begin maart gedaald tot 73% ten opzichte van de weken daarvoor.^1,2 Mensen leken de huisarts uit angst te mijden en niet-COVID gerelateerde contacten verliepen veelal telefonisch. Dit beperkte de mogelijkheid tot fysieke herkenning van kanker bij symptomatische patiënten, terwijl 86% van de patiënten gediagnosticeerd wordt na presentatie bij de huisarts.³

Als gevolg worden patiënten mogelijk in een verder gevorderd stadium opgespoord, wat kan leiden tot een slechtere kwaliteit van leven en prognose of waarbij een intensievere behandeling nodig kan zijn. Daarnaast moet er een inhaalslag plaatsvinden van de uitgestelde diagnoses, wat een hogere druk op de zorgcapaciteit veroorzaakt.

Een volgende besmettingspiek van COVID-19 of vergelijkbare situatie lijkt niet onwaarschijnlijk. Daarom is analyse naar de effecten van deze COVID-19 crisis op de kankerdiagnostisering van belang, waarmee aanbevelingen gevormd kunnen worden om bij een volgende crisis de impact te beperken.

Vraagstelling

Wat is het effect van de COVID-19 uitbraak op de tijd van bemerken van het eerste symptoom van longkanker tot presentatie bij de huisarts (patiëntinterval) en de tijd van presentatie tot verwijzing door de huisarts (huisartsinterval) bij patiënten met longkanker. Zijn er bij het effect van COVID-19 op de duur van deze diagnostische intervallen verschillen in patiënt-, presentatie- en ziektekenmerken te onderscheiden?

Wat zijn verklaringen voor de COVID-19-gerelateerde vertragingen in de diagnostiek van longkanker, zowel in het patiënt- als het huisarts interval? 

Lees meer.