Proefschrift Michelle Spek

Telephone triage of shortness of breath

Samenvatting

Kortademigheid is een veelvoorkomende reden om contact op te nemen met de huisartsenpost. Triagisten bepalen dan, aan de hand van de Nederlandse Triage Standaard (NTS), hoe snel en welke hulp nodig is. Uit ons onderzoek blijkt dat de huidige triage van patiënten met kortademigheid niet altijd veilig of efficiënt is. Bijna de helft van de patiënten met een mogelijk levensbedreigende aandoening krijgt een te lage urgentie. Tegelijkertijd wordt bij ongeveer 40% van de patiënten zonder ernstige aandoening een te hoge urgentie toegewezen. We ontwikkelden daarom een nieuw voorspellingsmodel dat het triageproces van patiënten met kortademigheid kan verbeteren. Dit model gebruikt twee patiëntkenmerken (leeftijd en geslacht), twee kenmerken van het telefoongesprek (of er ’s nachts gebeld wordt en of iemand anders namens de patiënt belt) en vier symptomen (hoesten, koorts, moeite met volzinnen spreken en ‘piepen’). Met dit model kan het NTS-algoritme worden aangepast voor kortademigheid zodat het veiliger en efficiënter wordt. Daarnaast onderzochten wij op kwalitatieve wijze hoe bezorgdheid van patiënten met kortademigheid het verloop van het triagegesprek beïnvloedt. Bezorgdheid kan leiden tot problemen in de communicatie tussen triagist en patiënt, vooral als de triagist niet adequaat op deze zorgen reageert. De beste aanpak is om aan te geven de zorgen van de patiënt te horen en vervolgens duidelijk uit te leggen wat de vervolgstappen in het gesprek zijn om de patiënt zo goed mogelijk te kunnen helpen. Tot slot bleek uit een literatuurstudie dat taal een cruciale rol speelt in triagegesprekken. Het gaat daarbij niet alleen om wat er wordt gezegd, maar ook om hoe en wanneer vragen worden gesteld. Daarnaast hebben de geautomatiseerde beslissingsondersteunende systemen, die triagisten veel gebruiken, grote invloed op de dynamiek van het gesprek.